خدایا،هروقت صدایم را گم میکنم، ترانه ای برای تو میگویم تا اشیا و طبیعت و آدمهای عاشق آن را زمزمه کنند. هروقت کلمه هایم را گم میکنم، با تو حرف میزم و غزلی میسرایم که از اشعار تمام شاعران جهان فصیحتر شیواتراست.
خدایا، هروقت در پیاده روهای شلوغ گم میشوم و فراموش میکنم از کجا آمده ام، به آسمان نگاه میکنم و حتم دارم دستهای تو برای کمک به من پایین می آید.
خدایا میخواهم در جمع روشن آینه ها بنشینم و گیسوان آرزوهایم را ببافم و از تو بپرسم که دل چگونه باید بتپد و چشم چگونه میتواند آینه و دریا در خود جایدهد و لب چگونه می تواند ترجمه ای از نام های شیرین تو باشد.
خدایا، می دانم اگر رد شب را بگیرم به زلف سیاه تو میرسم و اگر رد دریا را بگیرم، در شبهای تو بیدار می شوم و اگر رد پرنده ها را بگیرم به شانه های غیب تو می رسم.
خدایا، مگذاراز جبروت تو جدا شوم و بر شاخه ای شکسته بنشینم. اگر صدای تو را نشنوم، اگر نگاه تو را نبینم ،از شکوفه های بهاری خالی می شوم وهیچ ستاره ای قدم در اتاقم نمی گذارد.
خدایا، نمی خواهم آنقدر بخوابم تا فرشتگان دست خالی از کنار خانه ام بگذرند.نمی خخواهم آن در سکوت کنم تا کلمه ها مرا از یاد ببرند.نمی خواهم آنقدر بنشینم تا آهوان بهدستهای مکاشفه برسند، بلکه می خواهم مثل پیامبران تو قشنگ باشم و آنقدر به تو نزدیک شوم که کهکشانها بتوانند روی ناخنم بنشینند.
